iki şey

televizyonda pink konseri var. renkli spot ışıkları, sahne şovları ve binlerce seyirciyle yarı çıplak dans eden pinki izliyorum. gülüyor, şarkı söylüyor, kendini elliyor, teşekkür ediyor. o, yerden metrelerce yüksekte kendini bir ağa hapsetmiş dans ederek görkemli gösterisini sürdürürken, ben odamdaki çöplük içinde amaçsızca oturuyorum. yatağımın üzerindeki örtü kahverengiye yakın bir yeşil, solukça. televizyonun ve dünya starlarının yok olduğu, herkesin yaptıklarını herkesin takip edebildiği ve herkesin eşit miktarda ünlü olduğu bir zaman düşünüyorum. bu yakın ve internet dolayısıyla gerçek olacak. o zaman geldiğinde diyeceğim ki: pink, sahneye çıktığı zamanları anlat. o, tarihe tanıklık etmiş bir yaşlı gibi konuşmaya başlayacak.

...

dünyanın sonu teorilerinde, bunu ele alan filmlerde ya da hikayelerde gariptir, sona eren insanlık olur, dünya değil. dünya çoğunlukla insansız da varlığını sürdürebilecektir fakat bunun önemi kalmaz çünkü her türlü algı insanlığın yok oluşuyla anlamsızlaşacağı gibi algılarla birlikte varlık kavramı da önemini yitirir. dünyaya hayat veren şey insan algılarından ibarettir; birçok şey gibi, cennet ve cehennemi var eden de.